15. Dezember
Feieromd
Da Sonn steicht hentern Wald drüben nei,
besaamt da Wolkn rut,
a jeder lecht sei Warkzeich hie
on schwenkt zen Gruß sän Hut.
’s is Feieromd ’s is Feieromd
’s Tochwark is vullbracht,
’s gieht alles seiner Hamit zu,
ganz sachta schleicht da Nacht.
On üwern Wald a Vöchela
Fliecht noch sän Nastl zu.
Ven Därfl drübn a Glöckl klengt,
Dos maant: lecht eich ze Ruh.
Refr.: ’s is Feieromd u. s. w.
Do zieht’s wie Friedn dorch dr Brust,
’s klengt als wie a Lied,
Aus längst vergangina Zeitn rauscht’s
Gar hamlich dorch’s Gemüt.
Refr.: ’s is Feieromd u. s. w.